بی اختیاری ادراری به حالتی گفته میشود.که ریزش ادرار بدون اراده فرد رخ بدهد و قابل کنترل نباشد . بی اختیاری ادراری میتواند درهر دو جنس زن و مرد دیده شود . علاوه بر این در سنین مختلف از کودکی تا پیری و با علت های زمینه ای متفاوت رخ میدهد . جهت آشنایی بیشتر با مفهوم بی اختیاری ادرار، ابتدا ضروری است با چگونگی ذخیره ادراردر مثانه ودفع آن ، آشنا شویم . در صورت تمایل به داشتن اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری مقاله زیر را که توسط خانم دکتر منصوره منصوری متخصص اورولوژی و فوق اورولوژی زنان نوشته شده است ، مطالعه بفرمایید.
بررسی چرخه ذخیره و دفع ادرار :
کنترل ادرار از طریق عمل مشترک و هماهنگی بین مکانیسم های عصبی ، عضلانی و اسفنکتری که سیستم ادراری تحتانی (مثانه و مجرای ادرار) را در بر میگیرند، به دست می اید. طبیعی است که اختلال در هر کدام از این عوامل مرتبط با کنترل ادرار، منجر به بی اختیاری ادراری میشود.
عملکرد دستگاه ادراری تحتانی را میتوان بصورت چرخه ای در نظر گرفت که دو مرحله مجزا دارد:
مرحله ذخیره سازی ادرار_ یا پر شدن مثانه با ادراری که از کلیه ها می آید . درواقع در یک چرخه ادراری در 99 درصد زمان ، مثانه در حال پر شدن با ادراری است که در کلیه ها تولید شده و از مسیر حالب وارد مثانه میشود
مرحله تخلیه ادراریا خالی شدن مثانه _که در واقع فقط یک درصد زمان چرخه ادراری در این مرحله صرف میشود.
مرحله ذخیره ادرار:
مثانه یک ویژگی مهم دارد و آن توانایی افرایش حجم مثانه با ادرار تحت شرایطی است که فشار داخلی آن بالا نمیرود .مزیت این ویژگی مثانه آن است که با داشتن این قابلیت ،مثانه میتواند بدون افزایش فشار و انتقال آن به سیستم ادراری فوقانی( کلیه ها و حالب ها) ادرار را در خود ذخیره کند.
عاملی که باعث تطابق در مثانه میشود ویژگی کشسانی در بافت مثانه است.همچنین رفلکس های عصبی که کشش عضله مثانه را در هنگام پر شدن مثانه کنترل میکنند. طبیعتا در این مرحله باید مجرای ادرار و ساختمان های اسفنکتری گردن مثانه بسته باشند تا ادراردرحین پر شدن مثانه ، ازآن خارج نشود.
مرحله تخلیه ادرار:
در مرحله تخلیه ادرار ، شل شدن عضله مثانه متوقف شده و در عوض این عضله منقبض میشود. همزمان اسفنکتر گردن مثانه و مجرای ادراری باز و مقاومت مجرا پایین می اید . نتیجه این هماهنگی ، ایجاد شرایط مناسب یرای تخلیه ادرار است . در پایان این مرحله دوباره برگشت به مرحله ذخیره با پر شدن مثانه شروع میشود .
مراکز کنترل عصبی سیستم ادراری تحتانی (مثانه و مجرای ادرار):
دستگاه ادراری تحتانی (مثانه و مجرای ادرار) بوسیله مجموعه ای از ارتباطات عصبی کنترل میشوند. این مجموعه هماهنگ با هم عمل دخیره سازی ، کنترل دفع ادرارو قطع ارادی جریان ادرار را تنظیم میکنند . مثانه و مجرای ادراری توسط سه دسته از اعصاب محیطی ( شامل اعصاب سمپاتیک ، پاراسمپاتیک و سوماتیک ) عصب گیری میشوند.
عصب پاراسمپاتیک لگنی از طناب نخاعی در سطح نخاعی S2-S4 منشا میگیرد. نقش این عصب منقبض کردن عضله مثانه در مرحله تخلیه ادراری و شل کردن همزمان اسفنکتر خارجی مجرای ادرار است.
عصب سمپاتیک از قسمت طناب نخاعی T6-L1 منشا میگیرد و عملکرد آن شل کردن عضله مثانه در مرحله پر شدن مثانه است . همزمان با تحریک کردن گیرنده های ویژه در گردن مثانه و مجرای ادراری باعث افزایش مقاومت مجرا و عدم ریزش ادرار در مرحله پر شدن مثانه میشود.
عصب پودندال که از طناب نخاعی S2-S4 منشا میگیرد ، با انقباض اسفنکتر خارجی مجرا در مرحله پر شدن مثانه ، کنترل ادراری را در این مرحله به عهده دارد.
علاوه بر اعصاب نامبرده ، مرکز کنترل حرکات مثانه در قشر مغز (لوب فرونتال ) قرار دارد که تاثیر آن باعث مهار انقباضات مثانه است.همچنین تنظیم متقابل عملکرد اسفنکتر خارجی و مثانه در قسمت مغز میانی انجام میگیرد که به نام مرکز PMC شناخته میشود. این مرکز با ارتباطات زیادی که با سایر نواحی مغز و هیپوتالاموس و مراکز کنترل ادرار در نخاع دارد ، هماهنگی را بین این مراکز انجام میدهد. در نهایت دستورآخر برای کنترل ادرار به مراکز نخاعی فرستاده میشود.
انواع بی اختیاری ادراری:
بی اختیاری ادراری فوریتی:
اگر بی اختیار ادراری همراه با حالت فوریت باشد ، به نحوی که ریزش ادرار قبل از آن که فرد خودش را به دستشویی برساند رخ بدهد ، بی اختباری فورینی نامیده میشود. حدود یک سوم موارد بی اختیاری ادراری از نوع فوریتی هستند.
بی اختیاری ادراری استرسی:
در سرایطی که بی اختیاری ادرار با ورزش ، سرفه ، عطسه و یا زور زدن همراه باشد ، بی اختیاری استرسی نامیده میشود . این نوع بی اختیاری در خانم ها شایعتر از آقایان بوده و حدود نیمی از موارد بی اختیاری های ادرار از این فرم هستند.
بی اختیاری ادراری ترکیبی :
نوع ترکیبی بی اختیاری ادرار حالتی است که ریزش ادرار هم با افزایش فشار شکمی و هم با احساس فوریت دیده میشود.این نوع بی اختیاری حدود نیمی از موارد بی اختیاری را از نظر شیوع شامل میشوند.
بی اختیاری ادراری مداوم :
شکایت از دفع بی اختیار ادرار به طور مداوم در حدی که فرد هم در بیداری و هم در خواب چه در حالت نشسته ،خوابیده یا ایستاده در حال ریزش ادرار است . در این نوع بی اختیاری ریزش ادرار ، بدون هیچگونه فشار شکمی یا احساس فوریت به طور مداوم دیده میشود.
علل بی اختیاری ادراری:
همانطور که توضیح داده شد کنترل ادرار توسط هماهنگی و اشتراک عمل بین مکانیسم های عصبی ، عضلانی ، اسفنکتری که سیستم ادراری را در برمیگیرند به دست می آید. ناتوانی در عملکرد صحیح هر کدام از این بخش ها ، منجر به بی اختیاری ادراری میشود.
با توجه به عملکرد دستگاه ادراری تحتانی که به دو مرحله پر شدن و تخلیه شدن تقسیم میشود ،علل بی اختیاری ادرار میتوانند مربوط به هرکدام از این دو مرحله یا ترکیبی از هر دو باشند.
1-عللی که با اختلال در مرحله ذخیره ادرار باعث بی اختیاری ادراری میشوند:
الف – بیماریهایی که باعث ایجاد انقباضات غیر عادی میشوند:
شامل التهاب و عفونت شدید مثانه، سنگ مثانه ،سنگ حالب تحتانی، دیابت ، بیماریهای مراکز عصبی کنترل مثانه مانند سکته مغزی ، تومور مغزی ، آسیب نخاعی ، پارکینسون ، ام اس و مثانه بیش فعال . این موارد باعث بی اختیاری ادراری فوریتی میشوند
ب – بیماریهایی که باعث کاهش ظرفیت پذیری یا کمپلیانس مثانه میشوند
شامل سل مثانه ،شیستومیازیس مثانه، فیبروز مثانه بعلت رادیوتراپی . این موارد هم عمدتا باعث بی اختیاری ادراری فوریتی میشوند.
ج -عواملی که به عملکرد اسفنکترادراری آسیب زده اند
شامل اعمال جراحی وسیع لگنی با آسیب به مجرا ، شکستگی لگن با آسیب به مجرا، سابقه جراحی پروستات همراه با آسیب اسفنکتری .همچنین مواردی که به عضلات و فاشیا های کف لگن آسیب وارد شده مانند زایمانهای سخت .،علاوه بر این موارد ،برداشتن مکرر وزنه سنگین ، بیماریهای ریوی مزمن همراه با سرفه مداوم نیز باعث بی اختیاری ادراری استرسی میشوند.
چ – عللی که باعث ایجاد فیستول میشوند
مانند جراحی خارج کردن رحم و همچنین سزارین که باایجاد فیستول بین مثانه و واژن یا رحم و مثانه باعث بی اختیاری ادراری مداوم میشوند.
2-عللی که با اثر روی مرحله تخلیه ادرار باعث بی اختیاری ادراری میشوند:
الف- عواملی که باعث ضعیف کردن یا فقدان انقباض در عضله مثانه میشوند :
شامل دیابت ، کهولت سن ، آسیب نخاعی و فلج مثانه ، داروها
ب- عواملی که باعث تنگی و انسداد در خروجی ادرار میشوند :
شامل تنگی مجرای ادرار ، بزرگی پروستات ، سرطان پروستات . کلیه عوامل این دسته که در مرحله تخلیه ادرار تاثیر میگذارند در واقع بعلت عدم توانایی در تخلیه ادرار منجر به بی اختیاری ادراری لبریزی میشوند.
عوامل خطرساز در ایجاد بی اختیاری ادراری:
عوامل خطرساز بی اختیاری ادراری در زنان :
مهمترین عامل خطرساز دربروز بی اختیاری زنان ،مسایل مربوط به حاملگی و زایمان میباشد . هم در طول حاملگی و هم با افزایش سن حاملگی احتمال بروز بی اختیاری ادراری استرسی افزایش می یابد. پس از زایمان در صورتیکه در طی سه ماه اول ورزش های کف لگن بطور مرتب انجام شود ، بی اختیاری کاهش می یابد.
از طرفی نوع زایمان نیز نقش مهمی دربروز بی اختیاری ادراری بعدی دارد. در مقایسه بین سزارین و زایمان طبیعی ، سزارین با احتمال خطر کمتری برای ایجاد بی اختیاری ادراری بویژه نوع استرسی همراه است.
در زایمان طبیعی در صورتیکه وزن بچه بالای 4 کیلوگرم باشد و یا از فورسپس برای کمک به زایمان استفاده شود، شانس بروزبی اختیاری ادراری افزایش می یابد.
از طرفی در خانم های میانسال مصرف استروژن خوراکی شیوع بی اختیاری ادراری را افزایش میدهد. در حالیکه استفاده از کرم استروژن موضعی نه تنها اثری بر تشدید بی اختیاری ادراری ندارد، بلکه با بهبود اتروفی واژن باعث کاهش بی اختیاری ادراری میشود.
در خانم ها چاقی ، سیگار کشیدن که باعث تشدید بیماریهای مزمن ریوی میشود و مصرف بالای نوشیدنی های کافیین دارنیز جزو عوامل خطرساز هستند.
عوامل خطرساز در ایجاد بی اختیاری ادراری در آقایان:
در مردان در مقایسه با زنان شیوع بی اختیاری ادراری کمتر است . این تفاوت در شیوع هم بعلت عدم مواجهه مردان با مسایل بارداری و زایمان است و هم به دلیل تفاوت در ساختمان مجرای ادراری و اسفنکتر ادراری میباشد.
در مردان طول مجرای ادراری در مقایسه با زنان بلندتر است . همچنین وجود غده پروستات که زیر گردن مثانه قرار گرفته است ، مقاومت در مجرا را بالا میبرد. از طرفی اسفنکتر ادراری در مردان قویتر و کاملتر از زنان است . مجموعه عوامل فوق ، باعث کنترل کاملتر ادراری در مردان در مقایسه با زنان میشود.
مهمترین عامل خطرساز در بروز بی اختیاری ادراری در آقایان مسایل مربوط به پروستات است . بزرگی پروستات میتواند زمینه ساز بی اختیاری ادراری فوریتی باشد .همچنین جراحی رادیکال پروستات در سرطان پروستات ، منجر به آسیب اسفنکترادرار میشود و با بی اختیاری استرسی ادرار همراه است
عوامل خطر سازدر بروز بی اختیاری ادراری که ارتباطی به جنسیت ندارند:
بیماری دیابت:
افزایش سن در عضله مثانه تغییرات بافتی بویژه در دهه 7 و 8 زندگی ایجاد میکند .این تغییرات میتواند منجر به اختلالات انقباضی و بی اختیاری ادراری فوریتی در هر دو جنس شود.
از طرفی بیماریهای سیستم عصبی در سنین پیری مانند سکته مغزی ، دمانس و پارکینسون افزایش می یابند. این بیماریها هم با تاثیرگذاری روی سیستم عصبی کنترل ادراری ، زمینه ساز بروز بی اختیاری ادراری هستند و هم بعلت الزام به استفاده از داروهای متعدد باعث تشدید بی اختیاری میشوند.
انواع درمانهای بی اختیاری ادراری:
انتخاب نوع درمان کاملا بستگی به تشخیص درست نوع بی اختیاری ادراری و شدت آن دارد.برای تشخیص نوع بی اختیاری ادراری ، بیمار باید ابتدا توسط متخصص ارولوژی که در زمینه تشخیص و درمان انواع بی اختیاری ادراری دانش کافی و تجربه عملی دارد معاینه شود. سپس بررسیها شامل آزمایش ، تصویربرداری کلیه ها و مثانه و در صورت لزوم سیستوسکپی و نوار مثانه ( تست یورودینامیک) انجام شود .
پس از تشخیص نوع بی اختیاری ادراری ، بسته به شدت بیماری و انتظارات بیمار، درمان مناسب برای وی شروع میشود. درمان ها عمدتا شامل ، انجام ورزش های تقویت کننده کف لگن ، تکنیک های کنترل و سرکوب کردن احساس فوریت ادرار ، تغییر عادات مربوط به ادرار کردن ، درمان دارویی و درمانهای جراحی هستند .
ورزش های تقویت کننده عضلات کف لگن ( تمرین کگل kegel exercise)
هدف از انجام این تمرینات در واقع تقویت و افزایش قدرت عضلات کف لگن و اسفنکتر ادراری است . در نتیجه این تمرینات ،عملکرد بهتری در کنترل ادرار رخ میدهد. نکته مهم در ابتدا، انقباض صحیح عضله است . در واقع بیمار باید فقط همان عضلاتی را منقبض کند که اطراف مجرای ادراری هستند و نیازی به انقباض عضلات شکم نیست . با انقباض درست این عضلات در خانم ها، واژن به سمت داخل و بالا و در آقایان ریشه آلت تناسلی به سمت بالا کشیده میشود.
موثرترین شیوه آن است که بیمارابتدا عضلات اطراف مجرای ادرار را به مدت 5 ثانیه در حالت انقباض مداوم نگه میدارد. سپس عضله ، به همان مدت 5 ثانیه شل میشود. این دوره انقباض و شل کردن در روز اول ،با 5 عدد شروع میشود و سپس هر روز یک یا دو عدد به آن افزوده میشود .
وقتی تعداد تمرینات زیاد شد میتوان آنرا در دو مرحله درطول روز انجام داد . ترجیحا بهتر است این تمرینات در حالات خوابیده ، نشسته و ایستاده هر روز انجام شوند. معمولا افزایش قدرت عضلانی به تدریج رخ میدهد و پس از یک تا دو ماه مداومت در انجام کار، افزایش قدرت این عضلات توسط بیمار حس میشود.
تمرین مثانه:
این تمرینات به دو شیوه است ، سرکوب کردن احساس فوریت و ادرار کردن تاخیری . در تمرین مثانه معمولا توصیه میشود در شروع احساس فوریت ادرار ، بیمار عضلات کف لگن را بصورت طولانی منقبض کند وبنشیند و سریعا به سمت توالت ندود. پس از رفع احساس فوریت با قدم های آهسته به سمت دستشویی برود.
در شیوه ادرار کردن تاخیری ، ابتدا فرد هر یک ساعت یکبار توالت میرود سپس هر هفته 15 دقیقه این فواصل را عقب میبرد تا به فواصل 3 ساعت یکبار برساند.
تغییر شیوه زندگی:
تغییر شیوه زندگی در سه جنبه بسیار مهم است. 1- تنظیم مصرف مایعات به نحوی که اولا حجم مایعات مصرفی در طی روز ماکزیمم یک و نیم لیتر برای بالغین باشد . همچنین از مصرف نوشیدنی های کافیین دار و الکل خودداری شود.2- تنظیم عملکرد روده و رفع یبوست به نحوی که فرد بالغ ، حداقل هفته ای سه بار دفع مدفوع نرم داشته باشد.3- کنترل چاقی و کاهش وزن نیز نقش عمده ای در کاهش بی اختیاری ادراری دارد.
درمان دارویی بی اختیاری ادراری:
شیوه اثر درمان دارویی عمدتا ،با کاهش انقباضات مثانه و در نتیجه کاهش فشار مثانه است . برخی داروها نیز با افزایش قدرت عضلانی اسفنکتر مجرای ادراری ،مانع از بی اختیاری ادراری میشوند.
اولین خط درمان دارویی ، داروهای آنتی موسکارینی هستند .این داروها هم در درمان مثانه بیش فعال و هم بی اختیاری ادراری فوریتی موثر بوده اند. این داروها عمدتا با بلوک گیرنده ای موسکارینی در عضله دترسور مثانه باعث کاهش انقباض عضله دترسور و در نتیجه کاهش احاس فوریت ادرار و بی اختیاری فوریتی و کاهش تکرر ادرار میشود.
رایج ترین داروهای این دسته شامل ، سولیفناسین ،تولترودین واکسی بوتینین هستند که توسط پزشک تجویز میشوند. عوارض دارویی عمدتا شامل خشکی دهان ، تاری دید و یبوست است . جهت کاهش این عوارض ، باید دارو را با مقدار کم شروع کرده و تدریجا بالا برد .در صورت بهبود علایم ،بیمار میتواند تا 6 ماه از دارو استفاده نموده و سپس تدریجا آنرا کم کند.
دولوکستین تنها دارویی است که مجوزFDA را جهت درمان دارویی بی اختیاری ادراری استرسی کسب کرده است و با افزایش قدرت اسفنکتر مجرای ادراری مانع از ریزش ادرار میشود.
کرم استروژن نیزیکی دیگر از درمانهای موثر است .این دارو در صورت مصرف موضعی بویژه در خانم های یائسه ، باعث کاهش عفونت ادراری و بهبود مخاط سیستم ادراری و کمک به کنترل ادرار میشود. البته مصرف خوراکی استروژن توصیه نمیشود زیرا باعث تشدید بی اختیاری ادراری میگردد.
درمانهای جراحی بی اختیاری ادراری:
نکته مهم قبل از انتخاب هر شیوه جراحی ارزیابی کامل بیمارو تعیین نوع بی اختیاری ادراری است . لازم به ذکر است که انجام نوار مثانه (ارزیابی یورودینامیک ) قبل ازانجام هرنوع عمل جراحی بی اختیاری ادراری ضروری است تا با دقت بالایی نوع بی اختیاری تعیین شود. سپس با توجه به نوع بی اختیاری ادراری وعلت زمینه ای آن ، عمل جراحی مناسب برای بیمار توسط متخصص اورولوژی انجام میشود.
جراحی های اختصاصی برای بی اختیاری ادراری استرسی:
با توجه به اینکه بی اختیاری ادراری استرسی در خانم ها شایعتر از آقایان است این نوع جراحی ها بیشتر در خانم ها انجام میشود . هر چند در آقایانی که پس از جراحی رادیکال پروستات یا شکستگی لگن دچار بی اختیاری استرسی میشوند نیز این اعمال جراحی انجام میشود.
در خانم ها ضروری است قبل از جراحی ، در صورتیکه پرولاپس مثانه ، رحم و رکتوم نیز وجود دارد ، مورد بررسی قرار گیرند و همزمان با جراحی بی اختیاری ادراری پرولاپس ها نیز ترمیم شوند.
الف- روش های جراحی شکمی :
که هم بصورت باز و هم لاپاروسکوپیک قابل انجام هستند.
Burch colposuspension
شیوه برچ جزو جراحی های شکمی است و برای سالها شیوه اصلی برای درمان بی اختیاری ادرار بوده است . در این شیوه بخش های لترال و قدامی واژن با نخ های غیر قابل جذب یه لیگمان کوپر فیکس میشوند.
ب- روش های جراحی واژینال:
Minisling –
Pubovaginal sling
– Mid urethral sling
در روش مینی اسلینگ با یک برش کوچک در زیر مجرای میانی ادرار، مش کوچکی در محل قرار گرفته و به فاشیای اندوپلویک فیکس میشود. نتایج کوتاه مدت این شیوه مطلوب میباشد .
در روش اسلینگ مجرای میانی یک عدد مش پلی پروپیلن با عرض 1 تا 2 سانت پس از برش زیر مجرای میانی گذاشته شده و با ابزار مخصوص دو طرف آن از سوراخ های ابتوراتور دوطرف یا بالای استخوان عانه خارج میشوند. در این شیوه موفقیت درمانی 75 تا 90 درصد بوده و عوارض آن کمتر از روش برچ است.
درروش اسلینگ با فاشیای اتولوگ از فاشیای خود بیمارمانند فاشیای رکتوس استفاده میشود . معمولا نواری به عرض 1 تا 2 سانت و به طول مناسب از فاشیای اتولوگ بیمار در مرحله اول برداشته شده و سپس با برش زیر مجرای ادرار وحدود گردن مثانه ، فاشیا در محل مطلوب قرارمیگیرد . سپس دو طرف آن با هدایت نخ مخصوص از بالای استخوان عانه خارج و فیکس میشود.
بطور خلاصه از بین روش های ذکر شده ، در حال حاضرروش اسلینگ با فاشیای رکتوس و روش اسلینگ مجرای میانی با مش پلی پروپیلین روشهای پیشنهادی اول جهت درمان بی اختیاری ادراری استرسی هستند.
ج-روش های اندوسکوپیک :
که با تزریق مواد حجم دهنده از طریق اندوسکپی مجرای ادراری انجام میشود . در این شیوه که با مواد مختلفی مثل چربی ،کلاژن و حتی سلولهای بنیادی انجام شده با اثر کوتاه مدت و اثربخشی کمی همراه بوده است .
د- اسفنکتر مصنوعی:
اسفنکتر مصنوعی یکی از شیوه های جراحی است که عمدتا جهت درمان بی اختیاری استرسی آقایان معرفی شده است.این دستگاه سه قسمت دارد ، یک کاف که دور مجرای ادراری قرار میگیرد ، یک بالون که نقش مخزن را دارد و درشکم قرار میگیرد و یک پمپ که در بیضه واقع میشود .
وقتی کاف با مایع پر میشود مجرا را محکم میفشارد و مانع از ریزش ادرار میشود . وقتی زمان ادرار کردن است ، بیمار با فشردن پمپ، کاف را که دور مجرای ادرار است از مایع خالی میکند تا مجرای ادرار باز شود و ادرار خالی شود. پس از آن مجددا کاف با مایع بصورت اتوماتیک پر میشود و مجرای ادراری بسته میشود.
روش های جراحی برای بی اختیاری ادراری فوریتی و کاهش ظرفیت مثانه
الف- روش اندوسکپی تزریق بوتاکس بداخل عضله مثانه:
داروی مورد تایید جهت تزریق بداخل مثانه ، بوتاکس است . این ماده یک نوع سم پروتیینی است که از باکتری عامل بیماری بوتولیسم تهیه شده است . این دارو با مقداربسیارکم و دقیقا محاسبه شده ، مستقیما به داخل عضله مثانه با هدایت سوزن مخصوص تزریق میشود. سپس با ایجاد یک فلج نسبی در عضله مثانه مانع از بروز انقباضات غیر ارادی در مثانه میگردد . این دارو نیاز به تکرار در فواصل زمانی مشخص دارد.
ب- شیوه تحریک عصب (نورومودولیشن ):
این شیوه در بیمارانی که بعلت مثانه بیش فعال غیر قابل کنترل ، بی اختیاری ادراری شدید دارند ، کاربرد دارد . در این شیوه دستگاهی مانند پیس میکرpace maker شبیه به یک سیم نازک که با یک ژنراتور باتری دار در ارتباط است ، در مجاورت عصب نخاعی ساکرال در قسمت نزدیک به انتهای ستون فقرات که تنظیم کننده انقباضات مثانه است، قرار میگیرد.
این دستگاه با تولید ایمپالس های الکتریکی که در واقع ایمپالس های عصبی به مثانه را تنظیم میکنند باعث بهبود علایم فوریت ادرار و بی اختیاری فوریتی میشوند. البته کار گذاشتن این دستگاه زیر پوست ابتدا بصورت موقت انجام میگیرد و پس از چند هفته در صورت رضایت بیمار بصورت دائمی کار گذاشته میشود. این دستگاه بسیار گران بوده و فقط در مراکز ویژه فوق تخصصی قابل انجام است.
ج -جراحی پیوند روده به مثانه
این نوع جراحی منحصرا در مواردی کاربرد دارد که ، ظرفیت مثانه به علت فیبروز شدید مثانه ، شدیدا کاهش یافته است . علایم ادراری بیمار، بصورت فوریت ادرار و بی اختیاری فوریتی شدید است که به هیچ شیوه درمانی دیگری نیز پاسخ نداده است.
در این جراحی یا یک قسمت روده جهت افزایش ظرفیت مثانه، به مثانه پیوند میشود یا مثانه کلا برداشته میشود و با شکل دادن به روده یک مثانه جدید ساخته میشود، سپس حالب ها به این مثانه جدید پیوند میشوند. این کیسه ادراری جدید یا با یک دهانه کوچک برای تخلیه ادرار به جدار شکم وصل میشود و یا به مجرای ادرار پیوند میشود . ادرار جمع شده در این مثانه جدید باید هر 4 ساعت یکبار بوسیله یک سوند تخلیه شود.
